Als je mij vraagt een lijstje te maken van de grootste fouten die we de afgelopen decennia
in Nederland hebben gemaakt, dan staat de privatisering van de gezondheidszorg daarin
hoog genoteerd. Gezondheid is in mijn beleving niet iets dat je moet overlaten aan
mensen die daar rijk van willen worden.

Ik schrik elke keer van de verhalen die ik bij Follow the Money lees over de zorgcowboys.
Voor mij behoren die zorgondernemers tot dezelfde categorie als de maffia.

Nooit gedacht dat je daar geld mee zou kunnen verdienen. Sterker nog, de collega blijft
meestal koffiedrinken en koekjes eten. Gezellig is het wel . . . . .

Een fenomeen uit mijn jeugd heeft sinds deze week
een naam. De blokjesverjaardag. Ik hoorde het voor het
eerst uit de mond van premier Rutte die op televisie vertelde
dat de blokjesverjaardag niet meer mag om verspreiding
van het virus te voorkomen.

De blokjesverjaardag betekent dat je verspreid over de
dag groepjes mensen ontvangt in plaats van de hele bubs
in een keer.

Mijn ouders deden vroeger niet anders. `Het was toen juist
een beproefde methode om verspreiding van een heel ander
virus te voorkomen.  Namelijk dat van familiehaat.

Mijn familie was tamelijk gebrouilleerd.  Ik ben opgevoed
met het idee dat er altijd wel een oom of tante was die niet
met een andere oom of tante sprak. Zelfs niet met hun
eigen ouders, mijn opa en oma. Zelf sprak ik mijn grootouders
van vaders zijde voor het eerst toen ik een jaar of acht was.
Ik zag ze vaak want ze woonden om de hoek waar ze een
melkwinkeltje hadden. Maar spreken was taboe want er was
iets voorgevallen en dan praatte je niet meer met elkaar.

Wat er precies was voorgevallen bleef voor mij als kind
verborgen. Ik vroeg er ook niet naar, zo normaal vond ik
het dat familieleden elkaar straal negeerden, ook als ze
elkaar op straat tegen kwamen.

Dat leidde dus tot de blokjesverjaardag. De ene groep
familieleden kwam direct na het eten om zeven uur en
vertrok een uurtje later, want dan kwam er een andere groep
die de eerste niet wilde ontmoeten. Althans de familieleden
waarmee wij dan wel contact hadden. Op andere
verjaardagsfeestjes waren de samenstellingen weer heel anders.

Ik heb geen idee hoe ze bij gebrek aan een familie-app
van elkaar wisten wie wanneer waar op bezoek ging,
maar verhalen over bloedvergieten zijn mij niet bekend
dus er zal wel een deugdelijk systeem aan ten grondslag
hebben gelegen.  Als je het had moeten plannen had een ervaren
planner er waarschijnlijk een burn-out van opgelopen.

Dat waren dus de blokjesverjaardagen die nu niet meer mogen.
Dat betekent dus voor families die in hetzelfde schuitje zitten
als wij vroegen dagenlang feest. Mooi man . . . . .

We zijn begonnen aan een achtdaagse wandeltocht
door Twente. Dat was niet ons oorspronkelijke plan,
maar corona hield ons binnen de landsgrenzen, zoals
het virus ons in juni belette naar Noorwegen te gaan.
In plaats daarvan liepen we toen door Drenthe en
Zuid-`Limburg. Nu dus Twente.

Nou hebben wij in de afgelopen decennia veel
wandelweekenden in Nederland gedaan dus wij
ontdekken de schoonheid van ons land nu niet voor
het eerst zoals veel landgenoten.  Die schoonheid
kenden wij al, van Cadzand tot Bourtange en van
Vaals tot De Cocksdorp.

Dat neemt niet weg dat we dit jaar heel graag over
de Hardangervidda waren gaan lopen of in Italië. Dat
houden we te goed want we zijn optimistisch genoeg te
geloven dat er ooit een einde komt aan de coronaellende.

‘S Avonds aan de dis mijmeren we samen over wat we
nu het meest missen. Tot mijn verrassing noemde mijn
vrouw de dagelijkse routine van kantoor en collega’s. Ze
mist ook Italië natuurlijk en de de opera- en concertreizen
die ze voor Musico maakt.

Ikzelf mis het voetbalstadion het meest. De sfeer, de
emotie. En ik mis London. Een jaar of zes geleden was
ik daar voor het eerst en ik was op slag verliefd op die
stad. Daarna ging ik er minstens een keer per jaar naar toe.

We proberen nog wel zoveel mogelijk samen met
vrienden thuis te eten, dat gaat gelukkig zo veel mogelijk
door.

We realiseerden ons meteen dat er sprake is van een
luxeprobleem. Er zijn veel mensen die niet elk jaar een
wandelvakantie in Italië kunnen maken en ook nog naar
Londen kunnen.

Wat ons onrustig maakt is dat corona ons leven op dit
moment zo beheerst Je kunt geen nieuwsbron raadplegen
of het gaat over corona. Je kunt geen hotel of restaurant
binnen stappen (dat is wat we deze week dus elke dag doen)
of je wordt geconfronteerd met corona. 

We ergeren ons aan de mensen die schijt hebben aan de
coronaregels. De mensen die nog steeds aan elkaar klitten
alsof er niks aan de hand is. We ergeren ons aan de
mensen van viruswaarheid die onrust zaaien onder de
mensen die geen mogelijkheden zien om te gaan met de situatie,

Daarom tellen we onze zegeningen als we door het
Twentse landschap lopen en onze aandacht wordt
getrokken door die enkele vogel die zich nog roert, de
lichtval tussen de bomen, de beekjes, de prachtige
boerenhoeven (het ziet er hier zoveel netter uit dan in
ons Brabant). Zelfs af en toe een bui regen leidt ons even af. 

We merken dat we het nodig hebben om te voorkomen
dat we gaan denken dat alle schoonheid van deze wereld
is overwoekerd door corona.

De man die ik in een klein Brabants dorp ontmoette was heel boos op mij. Niet direct, maar toen
hij ontdekte dat ik journalist ben bij een regionale- en een lokale publieke omroep.

“De NOS verspreidt fakenews,” beet hij mij toe.

Toen ik hem vertelde dat dat een ander loket is, snoof hij wild. Publieke omroep is
volgens hem één pot nat, namelijk van de staat. Die maakt de mensen bang met
verhalen over het coronavirus.

Die angst leidt er toe dat grote delen van de bevolking – waaronder hijzelf –
gek gemaakt worden. Erger nog:  het leidt ertoe dat oudere mensen de deur niet
meer uit durven. Allemaal de schuld van de staat en de publieke omroep.

Hij was ermee opgehouden. Hij keer niet meer naar het NOS-Journaal. Dat liet
alleen maar mensen aan het woord die angst zaaien. Hijzelf haalde het objectieve
wederhoor van internet, daar las je heel andere verhalen.

Ik legde hem uit dat reguliere media, in tegenstelling tot internet,  meestal de feiten
checken. Dat had ik beter niet kunnen doen, want dat was volgens hem precies wat
hij bedoelde. Ik probeerde hem en alle andere mensen op internet belachelijk te maken.

Hij had toch ook recht op een mening die gehoord moest worden. Daar heb je dus
internet voor nodig.

Ik wilde best wat water in de wijn doen door te erkennen dat sommige media gedijen
bij reuring, maar dat het volgens mij toch niet zo is als hij het voorstelde. Ik besloot
dat niet te doen want ik had het gevoel dat die opmerking hetzelfde effect zou hebben als
wanneer ik een rode boerenzakdoek uit mijn zak zo halen ten overstaan van een
stampende en briesende stier.

“Ik geloof dat wij het niet eens zijn,” zei ik voorzichtig. “Zullen we het over iets anders
hebben.”  Dat vatte hij op als een bevestiging van zijn gelijk.

In de auto, terug naar huis, was ik nog het meest verbaasd over het feit dat ik zo iemand
in het wild had ontmoet. Tot nu toe dacht ik dat deze mensen virtueel waren op social media.
Maar ze bestaan echt en je kunt ze gewoon tegenkomen in een klein Brabants dorpje.

Vandaag is de dag die ik me heel lang heel anders had voorgesteld. Eind jaren
tachtig kregen we op het werk een computer. De toenmalige ICT’er (van het
type: ‘je moet ‘m opnieuw opstarten’)  liet mij vol trots de mogelijkheden zien.

Er was een eeuwigdurende kalender. Voorbij was het met die lange
bureauagenda’s vol onleesbare handschriften, doorhalingen en
koffievlekken. Voortaan stond alles netjes in de computer.

Ik haalde een geintje uit. “Kijk eens,” zei ik tegen de ICT’er. Op 30 september
2020 had ik ingevuld: laatste werkdag Jan de Vries.

“Hoezo,” vroeg hij.

“Dan word ik 65 en ga ik met pensioen,” zei ik.

“Dat duurt nog bijna dertig jaar. Waarom zet je dat er nu al in,” zei de ICT’er.

“Ach,” zei ik. “Omdat het kan. Het bewijst jouw gelijk dat zo’n computer
onbegrensde mogelijkheden heeft.”

De ICT’er glimlachte van oor tot oor. Zeg maar de voorloper van de smiley.

Tja, de rest is geschiedenis. 30 september 2020 is niet mijn laatste werkdag.
Daar is een jaar en acht maanden bij gekomen.

Ik neem er vanavond een borrel op. Samen met mijn lief in een fijn
restaurant waar we coronaproof kunnen eten. Mijn opa ging op die leeftijd
naar een rusthuis, mijn vader was op die leeftijd al acht jaar met pensioen.
ik ga als 65plusser verder in de mallemolen van het leven.

We spraken met een paar mensen over wat wij (zestigers) in onze jeugd deden.
Voetballen, op zomeravonden eindeloos badmintonnen, elastieken (dat was voor
meisjes), cowboytje spelen, de hele zomervakantie lang.

Omdat wij aan de rivier opgroeiden en zelden op vakantie gingen visten we veel
en in het weiland groeven wij zulke diepe kuilen dat wij al ver voor Thierry
Baudet geboren waren ontdekten dat het naar de kern van de aarde wel
zesduizend kilometer was.

Wij deden ook andere, meer intelligente dingen. Wij trokken soms een dag
lang door de wijk om autokentekens te noteren. Nou moesten we daar ook wel
voor op pad, want er waren weinig auto’s. Daarom gingen we soms langs de
inkomstweg van ons stadje zitten waar het wat drukker was. Soms wel tien auto’s per uur.

De kentekens schreven we in een schriftje. Waarschijnlijk heb ik daar de tik
opgelopen om, vooral in Duitsland, woorden te vormen van de letters op de
kentekens. Dat gaat makkelijker dan in Nederland. Misschien komt het ook
wel daarom dat ik het allereerste kenteken van de auto van mijn vader nog weet:
ML-07-66. Het was een witte Renault Dauphine.

We deden nog wat. We trokken door de straten van de wijk om huisnummers
te noteren.

Eén van de andere mensen in het gezelschap waarmee ik jeugdherinneringen
ophaalde moest lachen. “Op welk moment,” vroeg ze, “ontdekte je dat
daar een patroon in zat?”

Dat kon ik mij niet herinneren. “Je had niet de hele wijk door hoeven gaan,” zei ze.
“Je had alleen maar even aan de ene en de andere kant van een straat het hoogste
nummer hoeven noteren en dan vervolgens af te tellen naar 1 of 2.”

Ja, dat had gekund, maar we waren kinderen . . . .

Gisteren heb ik sinds maanden weer eens een middag op de redactie van
Omroep Brabant gewerkt. Samen met een collega heb ik de Prinsjesdagstukken
uitgevlooid.

De redactie is onherkenbaar veranderd. Waar het vroeger een heksenketel
annex hogedrukpan was, was het nu een oase van rust. Veel collega’s werken thuis.
Bovendien is er volgens mij niet één gebouw ter wereld dat zo coronaproof is als
dat van mijn werkgever.

Thuiswerken was vroeger uit den boze. Wij zaten soms op zaterdagavond moederziel
alleen in een enorm gebouw op een door God verlaten bedrijventerrein. Daar deden
we werk dat we ook thuis konden doen. Dat was onbespreekbaar. Corona brengt
ook goede dingen.

Nu hoorde je opeens wat al die collega’s tegen elkaar zeiden. Vroeger ging tachtig
procent verloren in de kakofonie van bellende, schreeuwende en lachende collega’s.
Het leek nu een beetje op een leeg stadion waar je nu de instructies van de
trainers hoort.

Eén collega hoorden wij constant mopperen. Hij vond het niet terecht dat
twee collega’s die zomaar even binnen komen meteen een werkplek kregen terwijl
collega’s die graag op kantoor willen werken dat niet mogen. We hebben hem
niet verteld dat we vier dagen geleden al toestemming hadden gevraagd of we alsjeblieft
op de redactie mochten werken omdat we dan samen konden sparren over wat
er in die ingewikkelde begrotingsstukken stond.

Blijkbaar is stilte voor sommige mensen slecht voor hun humeur. Ik kan goed tegen
stilte. Als ik alleen thuis ben breng ik die tijd het liefst in stilte door. Ik heb meestal
wel de balkondeuren open zodat ik het geluid van de stad hoor. Dat geeft me het
gevoel dat ik deel uitmaak van een groter geheel.

Ik ben graag diep in het bos, waar je alleen maar vogels en de ruisende wind hoort.
Wind die ruist in de bomen of in het riet vind ik het mooiste geluid dat er is.

Veel mensen kunnen niet tegen stilte. Ze ontlenen hun bestaansrecht aan herrie.
Die jongens op die gillende motoren en in die opgevoerde auto’s die als een tank
met een mitrailleur over straat gaan bijvoorbeeld.

In onze wijk wonen mensen die er genoegen in scheppen vanaf september al elke
avond vuurwerk af te steken met het geluid van een bom. Dat gaat zo
door tot januari. Soms ook midden in de nacht en niemand die ingrijpt.

Misschien denken ze allemaal dat je met zoveel mogelijk herrie het coronavirus
wegjaagt. Sommige mensen zijn schijnbaar nooit de status van primitief volk
ontgroeit.