(Door Marlies)

En dan is er de top-avond van het jaar. Nu al voor de derde keer: operafilm met vrienden!
Ik zoek een leuke productie in het programma van The MET of Royal Opera House Covent
Garden en als ik iets moois vind kijk ik of ik een kaartje of 20 kan scoren. Daar moet je op tijd
bij zijn, want ook dit keer waren de kaartjes snel uitverkocht: al in september vorig jaar had
ik de laatste plaatsen op twee rijen. Er waren ná mijn actie alleen nog losse plaatsen hier en daar.

Dit keer hadden we een leuke te pakken: Porgy and Bess. Van te voren heerlijk eten in mijn
favoriete Italiaanse restaurant. Ik word er bijzonder gelukkig van als ik aan tafel zit en naar
links, rechts en naar voren kijk en dan allemaal leuke mensen zie, mensen met wie ‘I can agree
to disagree’, met wie het prettig degens kruisen is, met wie ik vreselijk plezier kan hebben en
die niet schrikken als ik een keer fel uit de hoek kom, of doorzaag over een onderwerp (als ik
doorzaag komt het onderwerp meestal uit de klassieke hoek, maar ik kan ook behoorlijk
vasthoudend over andere dingen jengelen…)

Het was een prachtige voorstelling in The Met, mocht u de recensie nog willen lezen: klik hier.

Met deze fenomenale Porgy and Bess sluit ik deze serie af. Het was me een eer en genoegen (en het was ook best veel werk…), ik kom hierdoor hopelijk weer in een soort schrijfritme. Ik meld me nog, want er staat weer allerlei moois te trappelen in ‘de coulissen’.

Dag!

Het voordeel van het hoofdredacteurschap bij Omroep Meierij is dat ik mijn eigen
agenda voer. Die zit altijd vol, maar ik heb zelf de teugels in de hand.

Deze week wilde één van onze cameramensen een interview maken met de oudste
inwoonster van Meierijstad. Dat is zuster Marcelliana. Ze is 106 en woont in het
klooster in Schijndel. “Weet je wat”, zei ik tegen die collega, “ik ga met je mee”.

De laatste keer dat ik een honderdjarige interviewde was in mijn leerlingentijd,
ergens in de jaren zeventig.

Zuster Marcelliana is broos maar goed bij de pinken. Ze is ook doof. Stokdoof.
Er was een andere zuster die de vragen opschreef waarna de 106-jarige die vraag
bestudeerde en van wal stak. Echt van wal. “Ja”,  zei ze zelf regelmatig,
“dit mondje staat nooit stil”.

Ze bleek over een fenomenaal geheugen te beschikken. Desalniettemin was
haar verhaal beperkt. Zuster Marcelliana is devoot en ze heeft haar hele leven
gewijd aan God, Maria, de Here Jezus en de congregatie. Welke vraag we haar
ook voorlegden, het ging nooit over wereldse zaken alsof ze nooit buiten de
kloostermuren was geweest. Dat is ze wel, want ze deed goede werken buiten de deur,
maar allemaal in dienst van die Ene en de Orde.

Wat mij intrigeert is de tijdspanne die honderdplussers hebben meegemaakt.
Zuster Marcelliana werd geboren toen de Eerste Wereldoorlog begon. Ze maakte
de opkomst van het nazisme mee, de Tweede Wereldoorlog, de wederopbouw, het
hippiedom, de Cubacrisis, de oliecrisis, internet, de val van de Berlijnse Muur, de
opkomst van het populisme. Bijna te veel om te bevatten.

Gevraagd naar de oorlog was ze vrij kort. “Ik woonde toen in het klooster in Geldrop.
We hebben eigenlijk niks meegemaakt”.

En al die andere dingen dan? Het leven is toch een rollercoaster?  Ze keek me aan en
zei: “Welnee, dat kwam allemaal niet ineens. Dat ging stapje voor stapje”.

Tja, terugkijkend lijkt de geschiedenis een aaneenschakeling van gebeurtenissen,
maar als je er middenin zit gaat dat natuurlijk stapje voor stapje.

(Door Marlies)

Het noemen van de naam Gijs Scholten van Aschat is het bruggetje naar mijn volgend
stokpaardje… de man praat namelijk zo mooi en er is tegenwoordig (ik begin een oude
mopperaarster te worden geloof ik…) zoveel lelijks aan spraak op tv.

Ik laaf mij aan Gijs, aan Pierre Bokma, aan Jo de Meyere, met zijn mooie Vlaamse
tongval, aan Bennie Jolink, met zijn mooie o’s en, aan Clairy Polak, Hanneke Groenteman,
aan de mevrouw die de reclames van Zeeman inspreekt (unbekannterweise…), aan
Herman van Zand en aan nog veel meer mensen, ook in andere talen dan het Nederlands
en ik kan me blauw ergeren aan…

Ach, ik ga geen namen noemen, te makkelijk scoren… en ik vind het ook niet erg
professioneel, Maar ik erger mij aan de dikke l-en, veel te scherpe g’s, de afwezigheid van
een fatsoenlijke r, geen onderscheid tussen f-en en v-en, s-en en zetten (woordgrapje!),
lettergrepen inslikken, soms hele woorden… aan hárde stemmen zonder diepgang, aan
foute terugverwijswoorden (een zelf bedachte term): ‘het meisje die…’ en… Pfoe het is
nogal wat, maar nu het deksel van de put is, pak ik maar effe door, dan hebben we dat
ook gehad en kan ik dit stokpaardje misschien eindelijk eens op stal zetten – ik erger me
vooral aan het aanmatigende gedrag van al deze wandelende spraakafwijkingen…

Zonder uitzondering moet ik me verantwoorden voor mijn zuidelijke tongval, die een
tongval is en geen accent en geen spraakafwijking en kan het gespuis dat onze taal verkracht,
maar uit de randstad komt, ongestoord zijn gang gaan, tmoesniemagge…

En begrijp me goed: ik kan vreselijk lachen om ‘’t Schaap met de 5 pooten’, om het plat
Utrechts van Tineke Schouten en om De Jantjes en om in vet Limburgs uitgesproken
Carnavals-tonpraters-stukkies, maar doe niet net alsof dat de maat der dingen is… Ik kan
hen imiteren, zij mij niet, want dan komt er een raar verbasterd soort Limburgs accent uit,
dat niemand recht doet, ook de Limburgers niet.

Mijn twee stokpaardjes hangen samen: het zal allemaal wel te maken hebben met ‘das
gewisse Etwas’ in een stem. Waarom krijg ik de griezels van Pavarotti en denk ik bij José
Carreras altijd dat hij het tegen mij heeft? Waarom tikken Jonas Kaufmann en Dmitri
Hvorostovski mij altijd ergens in mijn ziel aan en blijft een bijna perfect zanger als
Dietrich Fischer Dieskau hangen in mijn hoofd?

Waarom ga ik bij het horen van Maria Callas op zoek naar schoenen om mee te gooien
en vinden anderen dat haar klank nooit ge-evenaard is? Waarom werden sommige
dirigenten ibbel van mijn klankkleur en vonden anderen mijn timbre geweldig? Niet
uit te leggen en da’s maar goed ook, dan blijft er genoeg over om je over te verwonderen…

‘We benne op de wereld om mekaar te helpen niewaar’

(Door Marlies)

Er zitten in het leven van alledag, ook als je niet meer alleen maar met klassieke muziek bezig
bent, genoeg aanknopingspunten naar muziek.

Een paar voorbeelden?

Wel eens boodschappen gedaan bij de Appie? En afgerekend bij de zelf-scan-kassa? Ooit
iets opgevallen daar? Mij wel en het duurde een hele tijd voordat ik snapte wat er aan de hand was.
Als je je artikel voor de scan houdt klinkt er een toon. Als je op ‘betalen’

drukt komt er een heel arsenaal handelingen aan te pas, vóórdat je de winkel uit mag… steeds
klinkt er een signaaltje dat je naar de volgende stap moet. Ja, ja…. Bent u er al? Er klinkt nl

bij de voorlaatste stap een septime-akkoord. Zo’n akkoord waarbij je denkt dat er nog iets moet komen,
dat het niet áf is. En dat klopt, want als je op de toetsen: ‘korte bon’ of ‘volledige bon’ tikt komt
er: een vol majeur-akkoord! U bent klaar!

Op mijn weg naar het werk zit er van ongeveer februari tot en met eind oktober heel vaak een
merel klaar op de dakgoot van het schooltje waar ik langsloop. Het lijkt er wel eens op dat hij wacht
tot hij mijn voetstappen hoort en dan klaar gaat zitten. Ik denk dat het steeds dezelfde merel is,
maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn…. maar, deze merel kan drieklanken fluiten, ze kloppen
soms precies met de majeur-drieklanken in de klassieke muziek. Alle andere mensen die
langslopen of fietsen lijken het niet te horen… wat mis je toch veel als je je niet bewust bent
van je omgeving. En: dank beste meneer merel, ik hoop dat u een lang leven beschoren bent!

Onze printer heeft een eigenwijs ritme, vooral als je nogal veel moet printen en er een
nietje door het document moet. Met een beetje fantasie is er dan een zes-achtste maat
te ontdekken en die is weer zodanig te verdelen dat er een verdeling in tweeën en een
verdeling in drieën in zit. Juist: ‘America’ uit Westside Story: 1-2-3, 1-2-3 –  1-2, 1-2, 1-2.
Op de middelbare school zei onze docent muziek een beetje smalend (verder was het een
schat hoor) tegen ons klasje: “Dat lukt jullie nooit: een driekwartsmaat één keer in tweeën delen
en één keer in drieën…”. Dat was onze eer te na: de volgende les wachtten we hem op en begonnen
we het ritme te tikken. Zijn grijns van oor tot oor was voldoende beloning.

Ik hoef alleen maar een even aangehouden lage bes op de piano te horen om in gedachten de
eerste toon van ‘Vissi d’Arte’ te horen en de melodie de hele dag in mijn hoofd te hebben.
Met deze aria heb ik denk ik de sterkste band ooit. Hetzelfde geldt voor de f-2 waar ‘Pace,
pace, mio dio’ mee begint uit ‘La forza del destino’. De eerste Verdi-aria uit mijn zingend leven…

En die gekke, gekke wals-die-geen-wals-is uit het tweede deel van de Zesde van Tsjaikovski,
de Pathétique: je kunt er wel op walsen, maar omdat er eigenlijk twee walsjes over elkaar
gelegd zijn (briljant Pjotr!) heeft de wals geen driekwarts- maar een vijfkwarts-maat.

En ook hierboven staan genoeg titels in om weer even op te zoeken en dubbel te genieten…

Tweede deel uit Symfonie Pathétique van Pjotr Iljitsch Tsjaikovksi
delen:

De afgelopen maanden waren de ogen van Brabanders die geïnteresseerd zijn in politiek vooral
gericht op CDA en VVD. Het CDA trok in december de stekker uit de coalitie met een politieke
chaos tot gevolg. De VVD is bezig een nieuwe coalitie te smeden met Forum voor Democratie
en CDA. Me dunkt dat er bijzondere voorstellingen werden gegeven in de toren aan de
Brabantlaan in Den Bosch.

Al die tijd spookt door mijn hoofd dat er nog een hoofdrolspeler is die ten onrechte uit de
spotlights is verdreven. De SP. Die partij houdt zich nu heel koest, maar ik kan me niet
aan de indruk onttrekken dat het juist die tak van het socialisme is die een niet weg te cijferen
rol heeft gespeeld die heeft geleid tot de werkelijkheid van vandaag.

De SP maakte deel uit van de vorige coalitie. Dat ging goed. VVD, SP, D66 en PvdA werkten
samen aan het welzijn van onze provincie. Het ging in de vorige bestuursperiode ook al over
stikstof, maar er was nog een hoofdpijndossier. Namelijk de door GS  zo vurig
gewenste fusie tussen Eindhoven en Nuenen.

Het heeft er lang op geleken dat de coalitie daarachter stond. Totdat in het zicht van de
verkiezingen de SP ging draaien. Die begon Nuenenaren en andere burgers die fel tegen
gemeentelijke fusies zijn, te zien als kiezers.

De SP ging vervolgens pappen en nathouden. De verkiezingen lonkten. Daardoor duurde het
lang voordat het fusiebesluit kon worden genomen en toen het zover
was hoefde het al niet meer want het rijk had beleid ontwikkeld waardoor zo’n fusie geen
kans meer zou maken.

De opstelling van de SP (althans van de fractie, want de gedeputeerden van de SP verklaarden
dat ze achter het GS-voornemen stonden) heeft vooral bij D66 en de VVD veel kwaad bloed gezet.
Er zijn VVD’ ers die de SP een onbetrouwbare partner vinden.

De socialisten werden na de verkiezingen ingeruild voor GroenLinks (en het CDA). Die nieuwe
club werkte aan een plan om boeren uitstel te geven van het moment waarop ze hun stallen
milieuvriendelijk moeten maken. Dat ging coalitiepartner CDA niet ver genoeg, maar ook nu
leek de steun van inmiddels oppositiepartij SP appeltje eitje.

Tot december. De SP wilde nog strengere regels en weigerde het plan voor uitstel te steunen. Dat ging
dus ten onder in het tumult. Als dat niet was gebeurd, dan zouden de boeren in december uitstel
hebben gekregen. Dan was er een situatie ontstaan waarin er meer tijd zou zijn om samen met
de boeren oplossingen te zoeken. De boeren zeiden toen al dat zij daarvoor open stonden. Dan
nog zou het CDA waarschijnlijk opgestapt zijn, maar misschien hadden de boeren dan wel tegen
het CDA gezegd: blijf aan de knoppen. Maar dat is koffiedikkijken. En misschien waren er daarna
nog wel deals te sluiten geweest met de SP om op dit terrein een meerderheid te krijgen en door
te gaan. We zullen het nooit weten.

Nu niet meer. Er schijnen binnen de fractie van de VVD mensen te zijn die hebben gezegd:
met de SP, over mijn lijk. Die willen niet meer terug naar de vorige periode en daarom is VVD-
voorman Christophe van de Maat gedwongen met Forum en CDA te onderhandelen.

Daarom denk ik dat de rol van de SP in dit hele verhaal niet moet worden onderschat.