Ik vond het een rare week. Ik was zelfs even geschokt toen ik las dat de GGD’en niet
in staat zijn het bron- en contactonderzoek naar behoren uit te voeren, terwijl ze
een tijdje terug nog stoer riepen dat ze dat wel konden. Tot nu toe voelde ik me redelijk
veilig bij het gevoerde coronabeleid, maar dat is sinds deze week over.

Helemaal schokkend vond ik het toen ik hoorde dat het ministerie al veel eerder
van de problemen bij de GGD’en wist, maar niks ondernam. De noodkreet was schijnbaar
bij het verkeerde loket ingeleverd. Het is allemaal mensenwerk. Voor mijn gevoel zijn
we niet alleen zelf verantwoordelijk, maar vooral op onszelf aangewezen.

Deze week las ik ook dat de coalitie verstek liet gaan toen er gestemd moest worden
over een verhoging van de zorgsalarissen. Als de hittegolf maar lang genoeg duurt
word je vanzelf een bananenrepubliek, was mijn eerste gedachte.

Over die ‘blokkade’ is veel geschreven en gedebatteerd. Het is mij een beetje
onduidelijk wat er waar is van al die verhalen. Het feit dat het CDA meende een verklaring
te moeten uitgeven die er vooral op neer kwam dat de regeltjes waren gevolgd, is voor mij
een veeg teken. De brief was meer dan christelijke boetedoening, was mijn indruk.

NRC had een soort van reconstructie. Daar vond ik een paar vreemde dingen in terug.
Wat ik lees is dat woensdag al vroeg het gerucht rond zong dat er mogelijk een hoofdelijke
stemming zou plaatsvinden op initiatief van Geert Wilders.

De oppositie weet dat als er hoofdelijk gestemd gaat worden, de coalitie een probleem
heeft. Er zijn namelijk veel minder Kamerleden van de coalitie in de Tweede Kamer dan
Kamerleden van de oppositie. Ik kan me de opwinding bij de oppositie voorstellen.
Politiek drijft namelijk deels op adrenaline voor een belangrijke wedstrijd.

De coalitie is ook niet gek en die roept alle beschikbare manschappen op standby te
zijn. ’s Avonds neemt het gerucht toe. Maar het blijft een gerucht.

Dan komt er in het verhaal een voor mij cruciaal zinnetje: “Wilders laat de linkse
oppositie weten zo’n stemming te overwegen. GroenLinks, SP en PvdA houden alle
aanwezige Kamerleden in Den Haag”.

De coalitie is van mening dat hoofdelijke stemmingen alleen gaan over spoedeisende
moties. De Kamerleden van de coalitie gaan naar huis, zij die al thuis waren blijven daar.

Dan komt het moment suprême. Omdat er niet genoeg Kamerleden zijn kan er niet
gestemd worden over de zorgsalarissen.

De volgende dag lezen we dat de coalitie die stemming – en dus de verhoging van de
salarissen – heeft geblokkeerd. Wat een fantastisch frame, minder dan een jaar
voor de verkiezingen.

Wilders heeft schijnbaar de oppositie ingeseind dat hij hoofdelijke stemming gaat
vragen. Ik lees nergens dat hij of één van de andere oppositiepartijen de coalitie heeft
getipt. Tippen is ook niet logisch want in hun ogen is de coalitie de vijand.

Dan zit ik nog met één vraag: hebben PVV en de linkse oppositie over de rug van de
zorgverleners een ingewikkeld politiek spel gespeeld om de coalitie in een kwaad
daglicht te kunnen stellen?

Alles wat ik deze week heb gelezen heeft er toe geleid dat de  enigen bij wie ik me nog
veilig voel de verpleegkundigen  zijn . . . .

Ik geniet van VPRO’s Zomergasten. Dit jaar meer dan ooit. Dat komt omdat ik de gasten
interessante mensen vind en ik hou van de manier waarop Janine Abbring ons
door de avond loodst.

Meer dan anders geven de gasten mij stof tot nadenken mee. Nog
gaan de woorden van viroloog Jaap Goudsmit door mijn hoofd toen hij sprak over
het herkennen van de geschiedenis.

Goudsmit is een paar jaar ouder dan ik, maar wij zijn van dezelfde generatie. Daarmee
houdt meteen alle vergelijking op.

Hij sprak over de opgaande lijn die onze generatie meemaakte. We zijn gezonder, we
worden gemiddeld ouder dan ooit. Daar is nu wel een kentering in gekomen. De
levensverwachting in sommige delen van Amerika gaat omlaag. Goudsmit zei dat onze
generatie niet gewoon is dat dingen ook achteruit kunnen gaan.

Vooral die laatste woorden spelen door mijn hoofd. Onze generatie (ook wel
boomers genoemd) kent als groep inderdaad alleen maar een opgaande de lijn. Wij zijn
de eerste generatie (althans in Nederland) van wie de meesten niet in armoede
opgroeien. Wij hebben hier te lande geen oorlogen meegemaakt. Wat mij betreft is
het trefwoord voor deze generatie: vanzelfsprekendheid. Groei van de welvaart is
vanzelfsprekend. Ziekenhuizen waar mensen voor ons klaar staan zijn vanzelfsprekend.
Water uit de kraan is vanzelfsprekend.

Maar hoe kijken mensen over honderd jaar terug op dit deel van de geschiedenis
waar wij deel van uitmaken. De situatie kan dan totaal anders zijn. Ik denk dat die
anders is. Er waren tijdens mijn leven een paar dingen die ik als bepalend heb ervaren.
De oliecrisis, die mij deed beseffen hoe afhankelijk wij zijn. De val van de Berlijnse
Muur die een einde maakte aan de gedachte waarmee ik ben opgevoed, namelijk dat
er elk moment een Rus in onze achtertuin kon staan. En de aanslag op de Twin Towers
die mij deed beseffen hoe kwetsbaar we zijn en die een nieuwe angst veroorzaakte
en een tweedeling in de wereld bloot legde.

Ondertussen ging mijn leven gewoon door. Nu is er het coronavirus dat de wereld
op z’n kop zet en die voor onzekerheid zorgt, maar nog steeds komt er water uit de
kraan en stort de baas elke maand geld op mijn rekening.

Maar ondertussen wordt het wel steeds warmer en droger. Ondertussen stromen er
– meer dan eigenlijk al vijfhonderd jaar gebeurt – mensen uit andere landen ons land
binnen in de hoop hier een beter bestaan op te bouwen. We moeten proberen onze welvaart
te delen, terwijl een grote groep mensen vindt dat wij er bij dat delen als verliezers uitspringen.

We hebben een stikstofprobleem dat moet worden opgelost. En hoe lang stroomt
dat water voor bijna niks nog uit de kraan?

We zitten midden in een ingewikkelde periode die over honderd jaar geschiedenis
is die met de kennis van dan beschouwd kan worden. Je zou willen dat je dan kon zien waar
dat stukje wereldgeschiedenis waar je een ademtocht deel van uitmaakt toe heeft geleid.

Na het zien van Zomergasten met Jaap Goudsmit zei ik tegen mijn vrouw: “Misschien
zijn wij wel de enige generatie die op ons sterfbed kan zeggen dat we er als groep
zonder al te grote kleerscheuren doorheen zijn gerold”.

Moord en brand schreeuwen ze op Facebook, de mensen die er niet aan denken om
aan de café- of restauranthouder hun naam en telefoonnummer te geven zodat ze
gebeld kunnen worden als ze in de buurt zijn geweest van iemand die met het coronavirus
is besmet. Liever worden ze ziek, sterven ze of lopen ze het risico anderen te besmetten.
Alles is voor deze mensen beter dan hun privacy op te geven.

Ik probeer me voor te stellen hoe deze mensen zich anno 2020 door het dagelijks leven
worstelen. Wie het wereldwijde web op gaat wordt vanaf de eerste seconde getraceerd.
Als je een Facebookaccount aanmaakt lever je je sowieso uit aan een bedrijf dat jou niet
als een vriend ziet maar als een product van wie de gegevens verkocht kunnen worden
aan bedrijven die daar grof voor betalen.

Nadat in juni de lockdown werd opgeheven reserveerden wij een tafeltje bij ons favoriete
restaurant. Nou wil ik niet de snob uithangen, maar dat is het beste Chinese restaurant
van Nederland, dus reserveren was altijd al noodzakelijk. Bij die eetgelegenheid en veel
andere, geef je bij de reservering je naam en telefoonnummer op. Dat zijn we gewend.

Nu er een coronaepidemie is heeft de restauranthouder een tafeltje buiten staan
waarachter je moet wachten voordat je naar binnen wordt geleid. En je moet eerst een
paar vragen beantwoorden. Die worden ingevuld op een formulier dat vervolgens
ergens binnen wordt opgeborgen.

Afgelopen weekend wandelden we een paar dagen op de grens van Limburg en België.
Daar moesten we mondkapjes op om over een terras te mogen lopen. En we moesten ook
een formuliertje invullen dat net als bij het Chinese restaurant binnen werd opgeborgen.

Op één terras deden ze het anders. Daar lag een groot schrijfblok op een statafel en
werden we geacht zelf naam en telefoonnummer op te schrijven. Dat schrijfblok stond
dus vol met namen en telefoonnummers en dat lag daar maar. Iedereen kon het
meenemen of je kon een foto maken van zo’n vel waardoor je de namen en
telefoonnummers had van iedereen die daar op het terras zet.

Dan is het een kwestie van veel bellen voordat je dat ene leuke meisje of die ene leuke
man aan de lijn hebt.

Kijk, zo moet het natuurlijk niet. Dan begrijp ik wel dat mensen wier gegevens op
duizenden plaatsen genoteerd staan en die per dag door tientallen camera’s in beeld
worden gebracht op Facebook protesteren.

Overigens ben ik nog nooit lastig gevallen door een restauranthouder bij wie ik had
gereserveerd.

Op het leitje bij de ingang van de supermarkt stond gekrijt dat Roy vandaag
de verschef was. Baas groenten, zeg maar.

Ik ken Roy, hij is er altijd en rent zich de benen onder zijn lijf vandaan.
Nu was hij samen met een collega bezig meloenen uit kistjes op een kar
over te laden in kistjes op een stellage.

“Morgen komen de nieuwe kant-en-klaarmaaltijden, allemaal pasta”,
zei het meisje. “Daar verheug ik me op. Lekker.”

“Ikke nie,” zei Roy. “Ik hou niet van Italiaans eten.”

“Ikke wel,” zei het meisje.

“Ik eet alleen maar Italiaans,” zei een meneer die met zijn karretje als een stop
op een fles in het gangpad stond. Van passeren was geen sprake nu er in
de supermarktgangen een inhaalverbod geldt.

Omdat Roy en het meisje niet direct reageerden herhaalde hij iets
nadrukkelijker dat hij alleen maar Italiaans eet. Nooit iets anders. Zijn hoofd
ging van links naar rechts om aandacht te vangen.

“Ik eet alleen groenten, aardappelen en vlees,” zei de verschef. “En een toetje.”

“Oh nee,” zei de man, op een toon die verried dat hij een man van de wereld was
en hij veronderstelde dat de meest exotische ervaring van Roy het uitpakken
van de bananen was.  “Ik eet alleen Italiaans. Altijd.”

Roy hevelde met de liefde van een vakman een meloen over van het ene kistje
naar het andere. Hij nam de mededeling voor kennisgeving aan.

“Dan lust je dus ook geen venkel,” zei de klant. Het was geen vraag, het was
een mededeling die niet ontkend kon worden.

“Jawel hoor,” ontkende Roy.

“Dat begrijp ik niet. Venkel is namelijk typisch Italiaans. Italianen eten altijd venkel.
Je lust dus wel Italiaans,” zei de man hoorbaar tevreden dat hij de verschef op zijn
eigen terrein een lesje had geleerd. Roy werkte onverstoorbaar door om zijn
waar zo mooi mogelijk uit te stallen.

Omdat de verschef er voor koos definitief te zwijgen zette de klant zichzelf en zijn
karretje in beweging en loste de file van winkelwagentjes achter hem zich op.

We streken na een wandeling neer op het terras van een hotel in het dorp waar
het start- en eindpunt van die tocht was.

Na een aantal minuten kwam een hotelmedewerkster naar buiten met boven
haar hoofd geheven een draagbare telefoon – niet te verwarren met een mobiele
telefoon –. Ze vroeg of wij hotelgasten waren. Wij waren slechts
passanten.

“Wie heeft kamer tien,” schalde het meisje over het terras. Een echtpaar twee
tafeltjes verder stak de hand op. “Er is telefoon voor u,” zei het meisje.

Je zag de man en de vrouw schrikken. De kleur trok uit hun gelaat. Mensen
bellen doorgaans alleen naar je hotel als er iets dringends is. Vroeger betekende
het inpakken en met haastige spoed naar huis. In het meest gunstige geval
betrof de rampspoed een weggelopen kat.

De vrouw nam de telefoon aan en luisterde.

“Nee,” hoorde ik haar zeggen, “die hebben wij niet meegenomen.”

Je merkte dat ze twijfelde tussen opluchting en irritatie.

“Natuurlijk is die niet per ongeluk in de koffer gevallen, Nee ik ga niet kijken,”
zei ze tegen de onheilsboodschapper aan de andere kant van de lijn.
De irritatie had het gewonnen.

“Dat zou ik ook doen. Succes,” zei ze.

“Wat was dat nou?” vroeg de man die inmiddels ook weer wat kleur op de wangen had.

“Ze zijn de afstandsbediening van de TV kwijt,” antwoordde de vrouw.