Het vertrouwen in de overheid daalt als het gaat om de aanpak van de coronacrisis.
Ik zit nog steeds op de lijn van premier Mark Rutte. We vechten tegen een
onzichtbare vijand en dus is er voortdurend sprake van voortschrijdend inzicht.
Dat vraagt steeds om nieuwe aanpassingen en dat kan er chaotisch uit zien.

Dat neemt niet weg dat ik vind dat het op sommige punten een puinhoop is, die
volgens mij terug te voeren is op de marktwerking in de zorg en de versnippering
van de GGD’en.

Ik teken het uit, want in mijn omgeving zijn al meerdere vrienden en bekenden
naar de coronateststraat gegaan omdat ze een snotneus hadden. Gelukkig had geen
van hen corona. Wat ik zie is dit. Iemand uit Eindhoven moest naar Heeze om zich
te laten testen. Iemand uit Heeze is verwezen naar de teststraat in Uden. Iemand
uit Cranendonck moest zich melden in Urmond. Er zijn door deze mensen wat
kilometers afgelegd de laatste weken.

Schijnbaar is er een heel gesleep met mensen die lichte verschijnselen hebben en
die het virus onder de leden zouden kunnen hebben. Dat lijkt mij geen goede
manier om verspreiding tegen te gaan.

Ik las dat er 20 miljard beschikbaar is voor innovatieve ideeën die op de lange
termijn ook nog eens geld kunnen opleveren. Mijn voorstel is dat geld te besteden
aan het stopzetten van de marktwerking in de zorg. In plaats van duizenden
thuiszorgorganisaties weer gewoon het Groene Kruis boven de grote rivieren en
het Gele Kruis beneden de rivieren. Eén grote organisatie met een consistent
beleid voor geestelijke gezondheidszorg en stoppen met financiering van al die
cowboys met wie je op kosten van de staat naar Zuid-Afrika kunt om af te
kicken van je drugsverslaving.

Het enige waar je dan nog iets voor moet bedenken is een kliniek waar al die
cowboys zelf kunnen afkicken van hun geldverslaving. Ik zou zeggen: een
flinke eigen bijdrage.

Glow komt naar je toe dit najaar. En weinig kans dat we dat kunnen tegenhouden.
Van mij mogen ze. Ik vind het leuk.

Wat is er aan de hand? Glow heeft een probleem. Het lichtfestival in Eindhoven
trekt jaarlijks drommen mensen. Dat kan niet meer in een anderhalve meter
maatschappij.

Nou kon dat voor die tijd ook al niet. De allereerste keer dat ik naar Glow ging
kon je nog ontspannen langs al die prachtig uitgelichte gebouwen lopen. Dat
duurde niet lang. Het succesverhaal van Glow ging de wereld over. Tienduizenden
mensen wrongen zich een paar jaar later door de straten van Eindhoven. Na één
keer zo’n helletocht vond ik het welletjes en heb ik het festival gemeden.

De organisatie zag zelf ook in dat ze een probleem had en er werden looproutes
en eenrichtingverkeer ingesteld.

Dit jaar is zelfs dat niet mogelijk. Glow zoekt nu naar alternatieven. Je kunt
namelijk ook een route bedenken waarbij de bezienswaardigheden niet allemaal
binnen een straal van één kilometer liggen. Objecten genoeg in de stad. Laten
wij nou in een ‘torenflat’ aan de rand van de stad wonen. Dus hangt er bij ons in
de lift een brief waarin ons wordt gevraagd of wij het leuk zouden vinden dat
ook ons appartementencomplex wordt uitgelicht.

Terwijl iedereen weet dat gebouwen als het onze in trek zijn bij expats en je
dus niet alleen in het Nederlands maar minstens ook in het Engels moet
communiceren (onze VVE doet dat) heeft Glow alleen een Nederlandstalig briefje
opgehangen. Ondanks de internationale uitstraling van het festival (Glow!)
denken ze schijnbaar dat er in Stratum alleen Eindhovuuhs wordt gesproken.
Niet dus.

Je kunt achter het nummer van je appartement aangeven wat je wilt.
Er zijn drie opties: Voor mij hoeft het niet; Maakt mij niet uit; Dat vindt (!)
ik leuk.   Iemand heeft overigens die t doorgestreept.

De optie dat je niet een week lang licht op het gebouw wilt staat er niet bij.

De meeste bewoners hebben inmiddels ingevuld dat ze het leuk vinden.
Wij ook, want het zou toch fantastisch zijn als ons gebouw straks onderdeel
is van een vermaard internationaal lichtfestival. Bovendien, als dit een succes
wordt heb je kans dat het zo blijft. Als het festival verspreid wordt over de
stad kun je er beter van genieten dan wanneer je als haringen in een ton
probeert een glimp op te vangen van al die mooie lichtkunst.

Bij het tankstation in onze wijk stonden vier emmers strooizout te koop.

“Waarom verkopen jullie nu strooizout?” vroeg ik aan de dame achter de kassa.

Ze hief haar handen ten hemel. “Geen idee, ”zei ze. Volgens haar waren die
emmers een overblijfsel van de vorige winter die geen winter wilde worden.
Daardoor konden ze toen het strooizout aan de straatstenen niet kwijt kon.

“Het is net als met de pepernoten die ik vanmiddag in de supermarkt zag
liggen,” zei ik. Verkeerde seizoen.

Nooit, zei ze, maar dan ook nooit zou zij nu al pepernoten verkopen. Dat vond ze
echt zo belachelijk. November, eerder zouden haar klanten geen pepernoten in
de tankshop vinden. Ik had een gevoelige snaar geraakt.

En dan nog zouden er alleen de echte Friese pepernoten in de schappen komen.
Die neppe dingen ging zij echt niet verkopen. Friese pepernoten smaakten naar
taai-taai. Ze zijn hard maar smelten in de mond. En ze hebben een anijssmaak.
En ze zijn vierkant.

Ik had er nooit van gehoord, van Friese pepernoten.

“Ik kan niet wachten tot het november is. Wat mij betreft mag u ze nu al
verkopen,” zei ik.

“Geen sprake van,”, zei ze. “Ik heb wel iets anders in de aanbieding. Gisteren zijn
de sneeuwschuivers aangekomen.”

We lachten, wensten elkaar een fijne dag en gingen elk ons weegs. Terwijl ik op de
A50 mijn nieuwe portie brandstof verstookte bedacht ik in welke spagaat die
mevrouw van het tankstation eigenlijk zat. Door de verkoop van steeds meer benzine
en diesel zou er maar zo een moment kunnen komen dat ze voorgoed met de
voorraad zout en sneeuwschuivers zou blijven zitten.

Mijn vrouw stond voor haar rek met zomerkleding. Nederland was zojuist overvallen
door de herfst. “Ik heb er deze zomer bijna niks van aan gehad”, verzuchtte ze.

Het rek bevat een keur aan fraaie blouses, giletjes en lichte colberts. Mooie
kledingstukken die ze draagt naar kantoor of als reisleidster. Kantoor is al maanden
thuis en het reizen ligt zo goed als stil.

Thuis draagt ze al die mooie dingen niet. Waarom zou ze? De kat ziet sowieso
liever dat ze een flodderbroek aan heeft, want dan mag hij op schoot.

Tijdens de Musico-reis die ze afgelopen week begeleidde kon ze weer iets
moois aan. Het bleek dat een aantal van de reizigers precies hetzelfde had. Ze waren
niet alleen blij dat ze weer een paar dagen kunst en cultuur konden snuiven maar
ook dat ze hun mooie kleren weer aankonden.

Gisteravond tijdens een etentje in de stad vertelde mijn vrouw dat ze geld overhoudt
omdat ze ook geen nieuwe kleren heeft hoeven kopen. En omdat zij als ambtenaar
waarschijnlijk nog tot 1 januari niet naar kantoor mag, is de kans groot dat
ook de wintergarderobe niet zal slijten.

De vakbonden hebben laten weten dat zij vinden dat werknemers gecompenseerd
moeten worden voor het thuiswerk. Immers, de koffie is nu voor eigen rekening,
de stroomrekening loopt op en de thuiswerkers draaien er meer WC-papier door.

Ik ben al een half mensenleven lang lid van een vakbond. Niet omdat ik zo’n
vakbondsman ben, ik vind het een vorm van solidariteit. Dus ik vraag me af of ze
nu niet een beetje op z’n vakbonds doordraaien?

Want hoe zit dat dan met de vaste reiskostenvergoeding die veel mensen krijgen
en die volgens mij gewoon doorloopt terwijl ze de deur niet uitkomen. Hoe
verrekenen ze de peperdure bluetooth-koptelefoons die sommige ambtenaren
hebben gekregen om online te kunnen vergaderen. Om nog maar niet te spreken
over de bedragen die thuiswerkers in hun zak houden omdat ze hun zomergaderobe
niet hebben hoeven aanvullen en die voorkomen dat de ze aan de bedelstaf raken.
En laten we vooral niet die mensen die in het begin van de crisistijd kapitalen
aan WC-papier hebben uitgegeven als maatstaf nemen.

Tja, dat zijn zo van die dingen waar je als vakbond en werkgever een stevig
robbertje over kunt vechten. Gelukkig kunnen treinconducteurs en machinisten
niet thuiswerken en dragen ze een uniform, anders lag het treinverkeer vast
alweer plat.

In mijn jeugd hadden wij telkens één paar schoenen. Bruin of zwart. Bruin met bruine
veters, zwart met zwarte veters. Schoeisel en kleding waren in ons gezin artikelen om
droog, warm en zedelijk te blijven. Om misverstanden te voorkomen: wij waren niet arm en
zagen er altijd keurig uit.

Mijn vader had weinig kleren nodig. Hij droeg meestal het postuniform. Mijn moeder
droeg over haar jurk altijd een schort.

Ik heb een half leven lang telkens maar één paar schoenen gehad: bruin of zwart. Toen ik
Marlies leerde kennen bracht zij een bruidsschat van 52 paar schoenen mee. Daar zaten
wel wat exemplaren bij die ze alleen tijdens opera’s en operettes had gedragen.

Ikzelf bleef eenvoudig, zij het dat ik mijn collectie uitbreidde tot één paar zwarte- én één paar
bruine schoenen. Marlies had mij namelijk ingewijd in de wereld van ton sur ton. Toen ik zei
dat het juist heel modieus was bruine schoenen onder een blauw pak te dragen, lachte ze me
hartelijk uit. Dat was voor aalgladde makelaars, niet voor haar persmuskiet.

Twee paar schoenen, dat voelde luxe.

Ik weet niet hoe het kwam maar een paar jaar geleden – volgens mij was ik op weg naar de
zestig en er van overtuigd dat ik absoluut geen motor durfde te rijden– kocht ik opeens
bruine schoenen met rode veters en zwarte schoenen met gele veters. Enthousiast aangevuurd
door mijn lief, die jaren tevergeefs had geprobeerd mij te verlossen van mijn gedachte dat
soberheid de maat der dingen is.

De eerste reacties van mensen op mijn nieuwe schoenen, meer bepaald de veters, waren positief.
Mensen vonden het leuk. Ik viel positief op maar hoorde in mijn achterhoofd wel de stem van
wijlen mijn moeder: Kijk daar, kijk daar. Wie gaat daar nou mee lopen. Hé niet zo
opvallend kijken . . . . .

Aangemoedigd door de reacties op mijn veters begon ik opzichtiger hemden te kopen. Ik kwam
allerlei bijzondere T-shirts tegen die mijn begeerte wekten. En op een dag kocht ik blauwe schoenen
met witte stippen (of andersom). Ik kreeg complimenten en verbaasde blikken. Jij?? Ik kocht
nog gekkere schoenen. En T-shirts met nog opvallender en exclusiever design.

Een paar maanden geleden kwam ik een paar rode schoenen tegen waar ik op slag verliefd op
werd. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Een paar weken na de aanschaf droeg ik ze naar
een vergadering in het provinciehuis. Een woordvoerder maakte er een foto van en twitterde die
rond met de opmerking dat mijn schoenen by far het meest interessante op deze loodzware
politieke dag waren.

Deze week maakte ik samen met een cameraman een itempie in een kringloopwinkel. Ik had
mijn rode schoenen aan. De ene na de andere oudere dame die tussen de spullen snuffelde op
zoek naar een koopje, hield daar onmiddellijk mee op om zich vervolgens te vergapen aan mijn
schoenen. Het regende complimenten. Ik werd er een beetje verlegen van. Ik werd ook
vergeleken met minister Hugo de Jonge van wie sommige mensen wel weten dat hij extravagante
schoenen draagt maar van wie ze geen idee hebben in welke richting hij daarmee loopt.

Het waren dames zoals mijn moeder nu zou zijn geweest en ik dacht opeens: misschien zou
zij deze schoenen nu ook wel mooi gevonden hebben. Misschien waren zulke schoenen in mijn
jeugd reden om achter de hand te fluisteren, maar zou mijn moeder meegegroeid zijn met de
tijd en zou ze mij nu ook gecomplimenteerd hebben. De herinnering aan mijn moeder is
bevroren in een vorige eeuw. Ik kan mijn rode schoenen niet meer aan haar laten zien, maar
ik denk eigenlijk dat ze het anno 2020 leuke schoenen zou hebben gevonden.